การควบคุมและการป้องกันมลพิษทางน้ำ
   การควบคุมและการป้องกันมลพิษทางน้ำให้มีประสิทธิภาพ ต้องใช้หลักกันไว้ดีกว่าแก้ ซึ่งเป็นหลักการที่ใช้ในกระบวนการป้องกันมลพิษ  ซึ่งเป็นการป้องกันไม่ให้เกิดมลพิษที่เป็นแหล่งกำเนิดนั่นเอง  มาตรการที่ใช้ควบคุมและป้องกันมลพิษทางน้ำให้เป็นจริงได้ต้องมีมาตรการดังนี้
   - มาตรการปรับเปลี่ยนพฤติกรรมของผู้ใช้ประโยชน์จากน้ำ  เพราะมนุษย์เป็นผู้ใช้และเป็นผู้ทำลายสิ่งแวดล้อมอย่างแท้จริง  โดยการรณรงค์และประชาสัมพันธ์ให้ความรู้ด้านมลพิษทางน้ำ  ภาระที่ชุมชนสร้างให้แก่แหล่งน้ำ  ผลกระทบของน้ำเสียที่มีต่อสุขภาพอนามัยให้แก่ประชาชนทั่วไปเพื่อให้เกิดจิตสำนึกที่ดีและมีส่วนร่วมในการดูแลรักษาแหล่งน้ำและควบคุมการปล่อยมลพิษมากขึ้น โดยสนับสนุนให้ประชาชนเฝ้าระวังการแอบปล่อยน้ำเสีย  โดยให้มีการรายงานโดยตรงกับเจ้าหน้าที่ของรัฐที่รับผิดชอบ
   - มาตรการทางกฎหมาย  ออกกฎระเบียบ ข้อบังคับและกระบวนการที่เสริมสร้างอำนาจและปรับปรุงการปฏิบัติหน้าที่ให้มีการบังคับใช้ในทางปฏิบัติ  เช่น ควบคุมให้โรงงานอุตสาหกรรมทุกโรงที่มีการปล่อยน้ำเสียจะต้องมีการบำบัดก่อนที่จะปล่อยลงสู่แหล่งน้ำสาธารณะทุกครั้ง โดยวิธีการบำบัดอาจจะทำเป็นระบบบำบัดน้ำเสียที่ติดตั้งภายในโรงงานหรือระบบบำบัดน้ำเสียรวมก็ได้  และให้โรงงานอุตสาหกรรมหรือโครงการบำบัดน้ำเสียรวม  รายงานผลการตรวจสอบคุณภาพน้ำก่อนปล่อยลงสู่แหล่งน้ำสาธารณะเป็นระยะๆ
   - มาตรการฟื้นฟูคุณภาพน้ำในแหล่งน้ำทั่วประเทศให้มีการตรวจวัดคุณภาพน้ำในแม่น้ำลำคลองอย่างสม่ำเสมอ  รวมถึงการจัดหน่วยเฝ้าระวังเพื่อช่วยแก้สาเหตุที่ทำให้แม่น้ำลำคลองเน่าเสียได้อย่างทันท่วงที
   - มาตรการลดมลพิษจากแหล่งกำเนิด  โดยควบคุมแหล่งกำเนิดมลพิษ  เช่น  ใช้หลักผู้ก่อมลพิษควรมีส่วนร่วมเป็นผู้รับภาระค่าใช้จ่ายในการบำบัดน้ำเสีย  ส่งเสริมและสนับสนุนให้ภาคเอกชนเข้ามามีบทบาทในการลงทุน  เพื่อสร้างโรงบำบัดน้ำเสียและการใช้เทคโนโลยีปลอดสารพิษในขบวนการผลิต  การขนส่ง  การใช้  การจัดเก็บ  และการหมุนเวียนกลับมาใช้ใหม่  เป็นต้น
   - มาตรการกำหนดเขตคุ้มครองสิ่งแวดล้อมและขอบเขตมลพิษ  ซึ่งถือว่าเป็นกลยุทธ์ที่สำคัญประการหนึ่งที่ใช้ในการแก้ไขปัญหาสิ่งแวดล้อม  โดยเฉพาะมลพิษทางน้ำ
มลพิษทางอากาศ
มลพิษทางอากาศหมายถึง  สภาพบรรยากาศที่มีสารปนเปื้อนในบรรยากาศที่มีความเข้มข้นสูงกว่าปกติ  ซึ่งทำให้คุณภาพอากาศเสื่อมโทรมและเกิดผลเสียหายต่อสุขภาพอนามัยของคน  สัตว์  พืช  และสารปนเปื้อนต่างๆ ได้แก่  ธาตุหรือสารประกอบในรูปของก๊าซชนิดต่างๆ  ฝุ่นละออง  ควัน  เขม่า  ละอองน้ำ  เถ้าถ่าน  สารพิษต่างๆ  และสารกัมมันตรังสีชนิดต่างๆ  ซึ่งส่วนใหญ่เกิดจากกิจกรรมต่างๆของมนุษย์
แหล่งกำเนิดมลพิษทางอากาศ
มลพิษทางอากาศในชุมชนเมืองส่วนใหญ่เกิดจากยานพาหนะ  ซึ่งเกิดจากสาเหตุ  2  ประการ  คือ  จำนวนยานพาหนะมากเกินไปและยานพาหนะไม่ได้มาตรฐานของการระบายไอเสีย  สาเหตุแรก  เกิดจากการขาดระบบขนส่งมวลชนและขนส่งสินค้าที่มีประสิทธิภาพ  ทำให้มียานพาหนะมาก  และการจราจรติดขัด  ส่งผลให้มลพิษทางอากาศเพิ่มขึ้น  สาเหตุที่สอง  ที่เห็นได้ชัดเจน  คือยานพาหนะไม่ได้รับการดูแลอย่างเพียงพอ  เช่น  เครื่องยนต์หลวม  ไส้กรองอากาศอุดตัน  ท่อไอเสียชำรุดและการดัดแปลงเครื่องยนต์รวมทั้งการบรรทุกหนักเกินกำลัง  เป็นต้น  จากการติดตามตรวจสอบยานพาหนะตามท้องถนนโดยกรมควบคุมมลพิษ  พบว่า  รถประจำทางและรถบรรทุกมีควันดำ  แม้ว่าจะเป็นจำนวนที่ไม่มากเมื่อเทียบกับยานพาหนะส่วนใหญ่  แต่ก็เป็นปัญหาที่ประชาชนมองเห็นได้ชัด  การเผาไหม้เชื้อเพลิงในเครื่องยนต์ที่ไม่สมบูรณ์ จะทำให้ก๊าซและสารที่ปล่อยออกไปปะปนกับอากาศ ได้แก่ คาร์บอนมอนอกไซด์  คาร์บอนไดออกไซด์  ไนโตรเจนออกไซด์  และไฮโดรเจนคาร์บอน  เป็นต้น  นอกจากนี้ยังมีอนุภาคเล็กๆของสารอินทรีย์และสารอนินทรีย์ซึ่งมีเส้นผ่านศูนย์กลางประมาณ  0.02 – 0.06  ไมครอน  และส่วนใหญ่เป็นตะกั่วและละอองไอ  เป็นต้น

 หน้า 1| 2 | 3 | 4